تا کی روزها بگذرند

تا کی روزها بگذرند 
و من پیراهن اتو زده‌ام را 
بر میخ این دیوار آویزان ببینم
من مانده‌ام این‌جا 
از شنبه تا پنج‌شنبه 
کارت حضور و غیاب 
دلواپسم می‌کند و 
آوازهایم سر کوب می‌شوند 


من مانده‌ام این‌جا 
که نان جای شعر را می‌گیرد و 
جای شعر حرف می‌زند 
جای شعر تصمیم می‌گیرد 
جای شعر شعار می‌دهد
من مانده‌ام این‌جا 
با برگ‌های تقویمی که 
هیچ صبح‌اش سفر نداشت